#5 Rozmowy z nowymi znajomymi

– Długo tu jesteście? – spróbowała zagadnąć Lily.

– Kilka godzin – odparła Alice. – Ja przybyłam jako pierwsza, później Olivier, a na końcu Chris – dodała.

– To twój pies? – spytała Evans Oliviera.

Kiwnął jedynie ponuro głową.

– Jak ma na imię?

Chłopak westchnął, wiedząc, że nie da mu spokoju.

– Canentia – odparł niechętnie.

– Ty wybierałeś?

– Nie.

– A kto?

– Siostra.

– Starsza czy młodsza?

– Młodsza.

– Jak ma na imię?

– Roxanne.

– Ile ma lat?

– Czternaście.

– A twój pies?

– Dwa.

– Zawsze tyle mówisz?

– Zależy.

– Od czego?

– Odczepisz się wreszcie? – spytał w końcu rozdrażniony.

Lily coraz mniej lubiła tego ponurego chłopaka. Zwróciła się do Alice:

– A ty masz jakieś zwierze?

– Tak. Nazywa się Melly i jest chomikiem. Dostałam ją na urodziny, siedemnastego czerwca. Na początku chciałam syryjskiego, ale w końcu polubiłam dżungalskiego. Jest taka urocza. W przeciwieństwie do mojego poprzedniego nigdy nie jest agresywna. A mówią, że samice są okropne! Co za brednie! Melly jest szara, a na grzbiecie ma dużą czarną ciapkę. Bardzo dużo je, martwię się o nią, że od tego umrze. I jeszcze jej oczka ropieją. Muszę jej dawać takie specjalne krople – wypluwała słowa tak szybko i w takich ilościach, że większość mogłoby to irytować, ale nie Lily. Miała dość milczących ludzi, którzy zaczynają mówić pewne rzeczy, których potem żałują. Jak Snape mógł to zrobić? I on się uważał za jej przyjaciela!

Zauważyła, że zamiast słuchać koleżanki coraz bardziej zanurza się we wspomnieniach. Otrząsnęła się i wróciła do słuchania Alice.